Een van de top-televisieseries van vóór het Netflix tijdperk is voor mij Twin Peaks. Een televisieserie over de vermoorde scholiere Laura Palmer. Een serie met onvoorspelbare plotwendingen, surrealistische beelden, gebed in een laag van onheilspellende muziek. In mijn boekenkast staat het geheime dagboek van Laura Palmer en ook de reisgids van het fictieve dorpje Twin Peaks. Waarom konden we niet wachten tot de volgende week, tot de volgende aflevering van Twin Peaks werd uitgezonden? (binge watchen kon toen nog niet!)

Twin Peaks is geschreven en geregisseerd door David Lynch (Eraserhead, Blue Velvet, Wild at Heart). David Lynch doorliep de kunstacademie in Pennsylvania en is naast filmmaker ook kunstschilder en meubelontwerper.

Er wordt gezegd dat bij film geluid voor 50% de sfeer bepaald, bij Twin Peaks is dat zeker het geval. In de hypnotiserende muziek hoorde je de sparren waaien, in elke muzieknoot voel je dat niets is wat het lijkt, voortdurend voel je dat er iets onheilspellends staat te gebeuren. Die lijzige mysterieuze akkoorden.

Het is fascinerend om Angelo Badalamenti te horen vertellen hoe hij het thema van Twin Peaks componeerde op zijn Fender Rhodes, met David Lynch naast hem. Hoe zij samen iets vinden, dat voor ieder alleen verborgen blijft, het lijkt Twin Peaks wel.  Zo’n creatieve samenwerking kan alleen op basis van vertrouwen en wederzijds respect. Prachtig.